John Liebrand

Discotheek Illusion Schoolstraat

20 juni 2019:

Discotheek Illusion

Discotheek Illusion in de Schoolstraat.

1969.

Een tijd van veel veranderingen. Rock ‘n roll, kleurrijke kleding, lang haar en de strijd tegen het volwassen worden. Men eist vrijheid. Vrijheid om eigen keuzes te maken, de vrijheid om als persoon centraal te staan.
Als 15-16 jarige sloot ik me aan bij een jongerengroep die in een noodgebouw in de Schoolstraat gevestigd was. Ruim 17 jaar was ik er vrijwillig werkgroepslid en DJ. Samen met andere werkgroepsleden heb ik er vele activiteiten georganiseerd en uitgevoerd.
Het was de tijd van mijn leven. Ondanks vele tegenwerkingen en tegenslagen voelde ik me vrij en nuttig.
Ik heb er veel leuke en minder leuke herinneringen aan over gehouden. Helaas zijn de jaartallen mij niet zo goed bijgebleven. Daardoor weet ik niet alle gebeurtenissen op de juiste plek te plaatsen.

Jaren  ’60 – ’70. 

Alles stond op z’n kop. De tijden veranderden. Jongeren zochten een manier om uniek te zijn. De flowerpower, LSD, Woodstock, kraken en de Beatles. Allemaal items waar de jongeren zich aan vastklampten. Ze zochten elkaar op. Meestal op plaatsen waar ze niet welkom waren. Ze werden al gauw “Hangjongeren” , “Druggebruikers” of “Junks” genoemd en leverden daarom veel overlast.
Gemeente Wisch was van mening dat Silvolde veel van die hangjongeren rijk was. Ze hingen op straat rond niets te doen en dat was hen een doorn in het oog. De jongeren hadden maling aan alles wat moest, ze deden liever dingen die ze leuk vonden. Ze zaten in een andere generatie met heel veel veranderingen.
Hen wacht een andere toekomst met een ander leven. Ze hielden zich op plekken op die voor hen comfortabel waren en dus veroorzaakten ze in de ogen van de brave burgers ernstige overlast.
Ergens in het jaar ’68 – ‘69 zette de gemeente Wisch daarom in de Schoolstraat  in Silvolde een noodgebouw neer. Het plan was gerezen om zo hangjongeren van de straat te halen door ze een plek te geven waar zich konden vermaken. Deze kwam  pal achter de Basisschool “de 3 Linden” te staan.
Op zich een mooie plek maar niet echt een weloverwogen goede keuze, wat later bleek.

Paul Arentzen, discotheek "Non Stop"

Er werd een begeleider aangesteld in de persoon van Paul Arentz, wonende aan de Terborgseweg 83 in Silvolde.
Paul was een verdomd aardige vent en wist maar al te goed hoe hij met jongeren om moest gaan.

Na veel praten en uitwisselen van ideeën ontstond er in het gebouw een heuse  “DISCO” met alles er op en aan. De jongeren gingen direct aan de slag. Iedereen had ergens nog wel een pot verf staan, de kleur maakte niet uit, als het hok maar een kleur kreeg die anders was dan verwacht. Er werd gezaagd, getimmerd en gemonteerd. Met wat subsidie werd een lichtinstallatie aangeschaft en een heuse draaitafel. Muziek kon gedraaid worden!  Nu nog een naam en een openingsdatum.
De naam was al gauw bedacht.  Het werd  “Non Stop” , en de opening kon gerealiseerd worden.
Zo veel mogelijk jongeren werden op de hoogte gebracht dat binnenkort discotheek “Non Stop” in Silvolde haar deuren opende.
Iedereen was uitgenodigd. Het enige wat ze mee moesten nemen was “goede zin” en “Lol”.
De muziek werd volgens de “Top 40” lijst van Veronica gedraaid.
Platenzaak “Swaak” uit Terborg zorgde continu voor de nieuwste platen aanvoer.

Maar…. er werden veel eisen gesteld door de gemeente en de buurt.
Géén alcohol, alléén Silvoldse jongeren en alléén open op zondagmiddag van 14.00 tot 17.00 uur.
Dat alles alleen onder strenge toezicht. Hielden we ons niet aan deze regels, dan werd de discotheek direct gesloten en het gebouw weer afgebroken.
Vol goede moed en met heel veel zin gingen de jongeren de eerste draaidag in, zoals dat werd genoemd.
Het moest een feest worden om niet te vergeten zodat de bezoekers bleven komen.

 

Dit alles gebeurde onder argwanende blikken van de voltallige buurt. Zij hadden hier niet om gevraagd. Ze zagen de rust in hun buurt al ernstig verstoord met en door al dat “langharig tuig”.
Het waren viezerikken, zuipers en vooral “junks”.  Daar kon niks goeds uit komen.
Nee, dan hun jeugd. die zag er heel anders uit. Vroeger, toen zij uitgingen, was dat onder het toeziend oog van hun ouders. Keurig in een gestreken pak, met stropdasje voor, ging je eerst naar dansles. Kon je dansen, dan mocht je naar een dansavond. Maar wel op tijd weer thuis.
Zoals dat tegenwoordig gebeurt, dat kon toch niet!
De jongeren daarentegen trokken zich daar niets van aan. Ze hadden lol, ze hadden hun eigen muziek waarbij ze heerlijk konden weg mijmeren.
Ja  Ze waren aanwezig en ze waren luidruchtig. Vooral als ze met hun opgevoerde brommers kwamen en weer gingen. Ze waren binnen en ze waren buiten, dus men kon ze zien en horen.
Al snel regende het klachten vanuit de hele buurt. Ik weet niet wat ze allemaal verzonnen, maar de buurt zocht naar van alles om maar een klacht te kunnen indienen.  Van een voorbij waaiend papiertje of een startende brommer of één van de jongeren die asociaal  buiten een peuk stond te roken.
De klachten bleven komen, vaak was het onzin en ook heel vaak ongegrond. Een poging om met de buurt en de gemeente aan tafel te gaan zitten en het bespreekbaar te maken, mislukte iedere keer weer.
Volgens de buurt had het toch geen zin want dat “langharige tuig” is niet voor rede vatbaar.
De begeleider, Paul, stelde alles in het in het werk om beide partijen bij elkaar te krijgen. Maar hoe hij ook zijn best deed, ook hij kreeg geen poot aan de grond bij de buren en noodgedwongen stopte hij met dit werk.
Inmiddels was de nood hoog. De jongeren zagen het niet meer zitten en voelden zich  afgewezen en niet begrepen. Men wilde toch dat de jongeren niet meer op straat zouden hangen? Nu hébben ze een honk én zijn ze van straat, en dan wordt het niet geaccepteerd!  Er moest echt wat gebeuren.

Bertus Rietman  discotheek "Whipe Out"

Een nieuwe poging, een nieuwe begeleider. Bertus Rietman, postbode, verzekeringsagent en ooit  lange tijd de Jeugdherbergvader  van de Jeugdherberg in Terborg. De jeugdherberg maakte plaats voor ontmoetingscentrum De Kameleon, dat in 2019  is afgebroken

Bertus Rietman.

Bertus werd onze nieuwe begeleider. Misschien was hij diegene waar we op zaten te wachten. Om te beginnen een nieuwe naam. Gekozen werd voor de naam  “Wipe out” . Wat voor ons zoiets betekende als  “We vegen ze de kast uit!”. Bertus deed vreselijk zijn best. Hij wist de jongeren emotioneel te raken en er van te overtuigen “wie goed doet, goed ontmoet”.
De eerste stap werd gezet door de hele buurt uit te nodigen voor een gezellig avondje in de disco. De jongeren wilden laten zien hoe zij zo’n disco-avond ervoeren en wat ze er zoal deden. De buurt mocht, zo veel en zo ver als ze maar wilden, daar in mee doen. Er werd een goed programma in elkaar gezet en de jongeren zorgden voor een lekker hapje en een drankje.
Die avond werd een echte disco-avond met alles er op en er aan. De buurt danste  en zong mee.
Zelfs een aantal buurtbewoners speelden die avond voor DJ. Alsof er nooit iets aan de hand was geweest. Een geslaagde avond. Iedereen ging tevreden en lachend naar huis.
Alles komt goed !!!  Althans dat dachten we !

De volgende dag lezen we ontzet in de krant hoe miserabel die avond wel niet was geweest. Omkoperij met zoete broodjes. Doen of dat we brave jongens waren om dan achteraf stiekem te kunnen doen waar we zelf zin in hadden. De jongeren lachten de buurt uit omdat ze denken dat de buurt er in is getrapt.
De jongeren snappen er niets van. Ze hadden zo vreselijk hun best gedaan en het was toch een geslaagde avond? De buurt stond er nog steeds niet achter en wilde dat het langharige tuig verdween.
Was ondertekend door een buurtgenoot (anoniem), namens de buurt. Duidelijk was dat men alles in het werk stelde om ons daar weg te krijgen, het is echter nooit goed gekomen tussen de jongeren en de buurt.

Klachten bleven komen en met regelmaat kwam de politie poolshoogte nemen. Vaak moesten we het bezuren voor dingen waar we niets van afwisten. Ooit kwam er een klacht binnen dat er bij iemand in de buurt, in de tuin, bewust een aantal bierflessen kapot waren gegooid. Uiteraard kregen de jongeren de schuld en prompt werden er verschillende politie-invallen uitgevoerd om te controleren of er alcohol in het gebouw aanwezig was. Nooit is er bewijs, of wat dan ook  geleverd, dat kon aantonen dat er daadwerkelijk kapotte bierflessen in de tuin lagen. Nog een voorbeeld: op het schoolplein van De Drie Linden waren rauwe eieren  kapot gegooid en wie anders dan dat langharige tuig uit de disco kon dat gedaan hebben. Er werd zonder pardon actie ondernomen door de politie. Opruimen die hap en een paar dagen geen disco. Zonder ook maar één poging om te achterhalen waar die eieren daadwerkelijk vandaan kwamen

Wat ik zelf het ergste vind is, dat ik in eigen persoon zwaar beschuldigd werd. Ik zou een hele nacht een seksorgie in het gebouw gehouden hebben. Daarbij zou ik spiernaakt, in de nacht,  achter een stel naakte meiden rondom het gebouw gerend hebben. Tijdens dit gebeuren  zou ik stoned en dronken zijn geweest en keiharde muziek hebben gedraaid???????
Jaja!!  Dan had ik me dat nu echt nog wel herinnerd.
Het bleef echter niet alleen bij die uitspraak maar ik werd er op een harde manier mee geconfronteerd. Om te beginnen kwam Bertus bij ons thuis om mijn ouders er mee te confronteren want het werd zeer ernstig opgenomen. De politie werd erbij gehaald en de gevolgen zouden niet mis zijn.
Op de vraag hoe ze in de nacht konden zien dat ik het was geweest, was het antwoord:  een van de buurtbewoners had een infraroodcamera en had mij in die bewuste nacht gefilmd.
OK, dan is er bewijs! Ja, toch??  Maar ach, tijdens de ontwikkeling van de film was er iets mis gegaan. Film mislukt, weg bewijs!! Nou, ja………..!! Smoes mislukt!!!  Men heeft het er maar bij gelaten.
Maar ondertussen ging het verhaal wel door het dorp heen.

Duidelijk is dat de jongeren hard moesten knokken om hun bestaan als jongere te kunnen waarborgen.
Helaas bleef het niet daarbij. Na dit jongerenontmoetingspunt  werden er meer illegale disco’s uit de grond gestampt. Daar werd wel alcohol geschonken. Dus veel van onze bezoekers trokken naar andere disco’s. Alcohol trok ook veel foute groepen aan, zoals de BMC (Berghse Motor Club), de Linzebos (uit Doetinchem) en de Piezewiet (ook uit Doetinchem). Onderling lagen deze groepen elkaar niet zo.
Er was dan ook regelmatig onderling strijd en dan bedoel ik agressieve fysieke strijd.
Maar was er ergens iets aan de hand, dan spanden ze samen. Als je de pineut was dan had je een gigantische, agressieve en vechtlustige groep jongeren tegenover je staan. Zij hadden geen reden om te knokken, áls ze maar konden knokken.
Nou, ik heb verschillende knokpartijen meegemaakt. Het ging er dan heftig aan toe en de kans dat je daar ongeschonden uit kwam was zeer klein.
Ik herinner me  een dag dat er zich meer dan honderd bromfietsers op de Markt in Silvolde verzameld hadden. Iemand reed continu langs Illusion om een goed moment te bepalen om bij ons even flink heibel te trappen. We kregen dat in de gaten en belden de politie.

Herman Ankoné, onze toenmalige dorpsagent, ook wel de sheriff genoemd, bedacht zich geen moment en fietste gemoedelijk, in uniform, naar de Markt toe.

Inderdaad stond de Markt vol met bromfietsers. Herman liep op die jonge lui af en vroeg wie er hier voor het zeggen had, toen de leider van de gang zich meldde, liep Herman er op af en gaf deze persoon een enorme dreun voor z’n kop. Zodanig dat deze over zijn bromfiets vloog. Beduusd van dit gebeuren stond hij weer op en stapte op zijn brommer en ging er als de wiedeweerga vandoor. De rest volgde.
Zoals Herman al zei: “In 1 klap alles opgelost !”
Je kon van Herman zeggen wat je wilde, maar hij was agent en hij stond er voor.
Herman was ook ooit aanwezig bij een knokpartij in Whipe out zelf. Toen hij daar liep werd hij door een bromfietser benaderd en de persoon achterop sloeg Herman met een gigantische knuppel over de rug. Herman kromp ineen en bedacht zich geen moment. Sprong in de politiebus en reed achter deze jongens aan. Even later kwam de bus, met Herman achter het stuur,  terug rijden met achterin twee jongeren. Waar de brommer is gebleven, daar ben ik nooit achter gekomen.

Begrijpelijk dat de buurt daar absoluut niet blij mee was. De politie was dan ook regelmatig van de partij.
In die tijd waren er nog geen mobieltjes en een telefoonaansluiting was te duur. Maar om toch een beetje bescherming te hebben kregen we ergens vandaan twee walkietalkies te leen. Iemand liep continu in de buurt rond en hield alles in de gaten. Als er wat aan de hand bleek te zijn konden we elkaar via de walkietalkies op de hoogte houden en kon de buitenwacht de politie bellen. Ons enig mogelijke contact met de buitenwereld. Helaas werd daar heel veel gebruik van gemaakt.
Toch waren er ook heel veel goede dagen waar iedereen rust had en kon genieten van de alledaagse bezigheden, zowel binnen de disco als de buurt daar buiten.
Bertus kreeg na veel overleg met de gemeente dan ook voor elkaar dat we beperkt alcohol (bier) mochten schenken. De openingstijden werden ook aangepast. We mochten het hele weekend open, vrijdagavond, zaterdagavond en zondagmiddag. Later kwam ook de woensdagavond er bij.
De jongeren deden vreselijk hun best om zich aan de regels te houden, niet te vroeg open en niet te laat sluiten. Aan de deur werd een wacht gezet om te zorgen dat er geen jongeren met verkeerde bedoelingen binnen kwamen. Dit alles om iedereen, vooral de buurt, tevreden te houden.

Helaas was dat systeem niet echt waterdicht!  Op een vrijdagavond wisten een paar jongeren, lid van voorgenoemde knokploegen, op een slinkse manier één voor één binnen te komen. Eenmaal binnen begonnen ze anderen uit te dagen en uit te lokken tot een knokpartij.
De vaste gasten waren het zo beu dat ze inderdaad over gingen tot geweld en knokten de boosdoeners naar buiten in de hoop dat ze zouden wegblijven. Die avond verliep verder rustig.
De zaterdagavond begon zoals altijd, rustig en gemotiveerd. Het voorval van de vrijdagavond was alweer vergeten. De jongeren genoten heerlijk van de nieuwste hitparade.
Plotseling vloog de deur open en een aantal grote stoere kerels tussen de 30 en 40 jaar kwamen binnen stappen en riepen om bier. Een man of 8 á 9, de spanning steeg direct ten top. Het waren grote kerels met van die uitgevreten koppen en helemaal vol met tattoos. Ze duwden iedereen aan de kant en drongen zich erg op. Het enige wat ze wilden was bier, ik kan mij nog herinneren dat de ene zich “Dikke Dietz noemde en de andere “Linke Loetje”. Ze waren niet mis.
Toen gebeurde er iets dat we niet in de gaten hadden. Die kerels hadden stiekem ether in de spoelbak gegooid waarin de bierglazen gespoeld werden. Dat was achteraf ook de reden dat zij steeds in het zelfde glas getapt wilden hebben.
De rest werd allemaal bedwelmd en wazig en even waren ze  de weg een beetje kwijt. Toen we dat in de gaten kregen wilden we dat een halt toeroepen door het grote licht aan te doen en iedereen te waarschuwen.
Op dat moment stonden die grote kerels op en haalden kettingen en knuppels voor de dag en begonnen er als beesten op los te slaan, niets en niemand werd ontzien. De schrik en de angst was zo groot dat iedereen impulsief in de verdediging sloeg. Tafelpoten werden afgebroken, stoelen werden gegrepen en alles waar je maar mee kon slaan werd te hand genomen.
Mijn God, wat een vechtpartij was dat. Het ging zelfs zo ver dat een van die kerels een pistool voor de dag haalde en er mee dreigde, dat lukte hem niet. Het ging er zo hevig aan toe dat er een schot afging en vlak langs het hoofd van een van de jongeren het plafond in ging. De knokpartij ging gewoon door en het bloed spatte echt in het rond, het was oorlog. We waren het zat, nu was het afgelopen, dit nog en dan zijn we er klaar mee. Intussen ging het zo heftig dat die stoere kerels de benen namen  en op de vlucht sloegen. Buiten zagen onze jongeren dat die kerels in een auto wilden stappen om weg te komen. De boosheid en de adrenaline zorgden ervoor dat dat verhinderd werd en de kerels vluchtten alle kanten op. Sommigen renden gewoon weg, een paar anderen drongen een huis binnen om zo onder de agressie van de jongeren uit te komen.
Maar de adrenaline  was er nog steeds en daarom moest de auto van die gasten het verduren.
Met de tafelpoten en de stoelen werd de auto flink onder handen genomen.
Inmiddels kwam de politie en greep in. De jongeren waren blij met de komst van de politie en kwamen langzaam maar zeker tot rust. Er werd proces-verbaal opgemaakt.
Het was echter nog niet afgelopen. De jongeren wisten dat de auto nog moest worden opgehaald  en dus besloten ze zich in de buurt te verstoppen tot er iemand voor de auto kwam en dan zouden ze die nog even de rekening presenteren.
Even na middernacht komt er inderdaad iemand aangeslopen. De jongeren springen voor de dag om deze man aan te pakken. Maar op dat zelfde moment springen er ook overal politieagenten voor de dag. Zij hadden het zelfde idee en waren er achter gekomen dat wij daar ook zaten en om het niet te laten escaleren hadden zij tot het laatste moment gewacht. Dat pakte goed uit en dat bleek inderdaad een geluk te zijn voor de man in kwestie.
Wel kregen we het antwoord op het,  “Waarom??”. De jongeren die we vrijdagavond met geweld buiten gezet hadden zinden op wraak. En wat is beter dan een paar grote stoere kerels op ons af te sturen die wel even wilden laten zien wat ze in hun mars hadden. Nou, dat hebben we gezien!!

Zondagmorgen in aller vroegte kwamen we met een aantal jongeren in de disco om de troep op te ruimen. Intussen was ook het bestuur en een aantal gemeenteambtenaren gearriveerd om te overleggen, Hoe nu verder??
Terwijl wij het bloed van de vloer en de muren boenden en alles wat kapot was weg deden werd er besloten om er een punt achter te zetten en de deuren voorgoed te sluiten.
Dat sloeg er bij de jongeren in als een bom. Er waren al zo veel tegenslagen en er moest al zoveel geknokt worden om een bestaan te hebben. Dit kon niet, nu we eindelijk hadden laten zien dat we er voor gingen. We hadden letterlijk keihard geknokt om verder te kunnen bestaan. Niet nu.
Na veel vijven en zessen werd besloten dat we toch die zondagmiddag open mochten om te zien dat het daadwerkelijk rustig bleef. Het voltallige bestuur moest aanwezig zijn i.v.m. toezicht en ook de politie zou extra patrouilleren en stand-by zijn.
Dat wat er hier was gebeurd ging als een lopend vuurtje de wereld in. Alle disco’s in de buurt, “ ’t Hemeltje” in Ulft, “de Fly” in Terborg, “de Kwaksmölle” in Varsseveld en nog vele andere disco’s sloten voor die zondag de deuren uit angst dat die gasten, uit wraak, ook bij hen de boel zouden gaan verbouwen.
Maar uit respect en bewondering kwamen nagenoeg bijna alle bezoekers van de andere disco’s naar Illusion om ons een hart onder de riem te steken.
Nog nooit hadden we het zo druk gehad. Zo druk dat er mensen buiten stonden te wachten tot dat er iemand weg ging en plaats maakte voor de volgende.
De reden: “Als er wat gebeurt staan we samen sterk.” Hoe geweldig was dat.

Duidelijk werd dat we een statement hadden gezet. Bij ons moesten ze niet zijn. Dat was inmiddels wel duidelijk.
We werden vanaf dat moment met rust gelaten en konden heerlijk genieten van onze disco.
Het was een echte “Illusie” dat dit nog kon verder gaan. Dus we wilden een nieuwe start.

Henk Stienissen en Johan Hemmen discotheek "Illusion"

                         

Vanaf dat moment werden er twee beheerders ingezet (Henk Stienissen en Johan Hemmen). Zij waren bij iedere activiteit aanwezig en traden op, waar nodig.
Twee stoere vrienden die het hart op de goede plaats hadden zitten. Zij brachten rust en veiligheid. Jongeren konden ook met problemen bij hen terecht.We gingen een mooie tijd tegemoet. Zo af en toe waren er wel wat problemen. Dat hield je toch.
Een verbouwing, een andere inrichting en een nieuwe naam. Alle ellende achter ons laten. Een nieuwe naam wordt snel gevonden, “Illusion”

Zo hadden we een hele leuke buurvrouw. Stientje Breukelaar. Zij had altijd wat te drammen. Bij haar kon je het nooit goed doen. Dat kwam eigenlijk omdat ze dacht dat haar man nog steeds vanaf de oorlog onder de school verstopt zat om de Duitsers te ontlopen. Ze zette iedere dag wat eten bij de school neer en dat was de volgende ochtend weg. Een kat, een hond of andere dieren hadden het dan opgegeten. Maar zij zei dan, “Zie je wel, hij heeft keurig zijn bordje leeggegeten!” Zij vond ook dat wij te luidruchtig waren en dan kon haar man niet slapen. Ze spoorde niet helemaal, maar het was een vreselijk lief mensje.

Illusion werd ook voor vele andere activiteiten gebruikt. Zo was er iedere woensdagmiddag een hobby-activiteit voor de kleintjes. Ook ouderen konden er terecht als ze eens een keer ergens onderdak voor nodig hadden.
Ooit creëerde de werkgroep een eigen band. Bestaande uit 5 jongeren uit de werkgroep.

Maarten Aalbers als zanger bij "Aizun".

  

Slaggitaar: Jan Buitenhuis, sologitaar: Paul Schepers, Basgitaar: Anton Oostendorp, Drum: een vriend ???, en zang: Maarten Aalbers.

  

De bezoekers.

Verder werd er veel aan sport gedaan. Er werden voetbalelftallen samen gesteld. De heren deden mee aan het “Glaasje Bierwinkel toernooi” dat zich vaak afspeelde in Sporthal “de Paasberg”.

Daarnaast hadden we ook een dames elftal, het “Illusion Dameselftal” dat vele wedstrijden speelde in de “Discocompetitie”. 

Dit speelde zich dan af op een veld.

Ook de avondvierdaagse van Ulft ging niet aan ons voorbij. Jaren lang vormden we een groep die keurig netjes in de rij meeliep.

Of we ooit in de prijzen vielen, weet ik niet meer. Wel dat het geweldige dagen waren. Dagen waarin we samen iets presteerden.

En dan niet te vergeten de jaarlijkse carnaval. Het feest en de saamhorigheid onderling in de groep.

 

        

Het samen bedenken en bouwen aan een carnavalswagen.

  

En dan de weg op in de lange stoet door Silvolde. Hoe geweldig was dat.
                                          En…!! Weer samen.

    

De carnavalsavonden in Illusion waren ook altijd even geweldig, iedere
keer weer een feest om nooit te vergeten.

  

De vrijwilligersavonden waren altijd oergezellig.

Wat dacht je van al die leuke teamdagen en vrijwilligersfeesten.
Samen er op uit naar een plek waar je lekker de beest kon uithangen zonder dat daar een ander last van had. De bedoeling van deze dagen was elkaar nog beter te leren kennen en te achter halen wat en waar de behoeftes lagen van de jongeren. Als dat uitgevogeld was ontstond er vanzelf een plan hoe we de komende tijd verder konden. De bedoeling was dat al het mogelijke, binnen de verantwoorde grenzen, gedaan werd om aan die behoeftes te voldoen.

  

Teamdaguitje in Haaksbergen

  

 

De teamdagen waren altijd leerzaam en geweldig. De saamhorigheid en de ondersteuning naar elkaar toe. Als je een probleem had dan ging dat iedereen aan. Samen komen we er wel.
Wat voor een verdriet deelden we samen als er iemand uit de kring, door ziekte, ongeval of wat voor reden dan ook, uit het leven gerukt werd. Alles werd gedeeld.
Zo’n 15 á 16 jaar hielden we het vol. Vaak met hele mooie momenten, vaak met verdriet en enorme tegenslagen. Maar niets hield ons tegen.
Helaas werd er vanuit de gemeente geen onderhoud aan het gebouw gepleegd. Dat vonden ze voor zo’n rovershol niet belangrijk. Het gebouw verpauperde en was aan vervanging toe. Na al die jaren mocht dat ook wel. De staat was erbarmelijk.

  

  

De veiligheid kon niet meer worden gewaarborgd. De jongeren waren het beu, afgescheept te worden.
“Ze zijn van de straat, wat willen ze nou?” Was het antwoord van de gemeente.

De afbraak

De jongeren gingen in protest. Een “Zwartboek” werd gepresenteerd, zelfs het bezetten van het gebouw kwam ter sprake.
Tijdens een raadsvergadering, waar Illusion te sprake zou komen, zijn ze met bussen vol naar het gemeentehuis geweest om de vergadering bij te wonen om zo een statement voor Illusion te zetten.
Het punt Illusion wordt van de agenda geschrapt en opgeschoven naar een besloten vergadering.
Alweer een teleurstelling en dat werd door de jongeren uiteraard niet gepikt en het liep dan ook behoorlijk uit de hand. Waar het vandaan kwam, weet ik niet het was geen oud en nieuw maar het leek er wel op. Vuurwerk, heel veel vuurwerk. De vergadering werd verstoord en de raadsleden zochten elders in het gebouw hun toevlucht. Alle verlichting ging uit en de politie verscheen ten tonele.
Hoe je het ook went of keert, het was gewoon, ”Bekijk het maar”.

  

Bezetting Illusion

  

Zwartboek aanbieden aan wethouder Jacques Hoes
gewoon thuis op Berkenlaan 56

Een lange strijd en het mocht niet baten. De gemeente besluit een permanente sluiting en sloop van het gebouw. Geen activiteiten meer in de Schoolstraat. Alle activiteiten zullen voortaan plaatsvinden in het oude pakhuis van Gerritsen molen. Dat zal worden verbouwd en aangepast voor culturele activiteiten. Maar…….!  Voorlopig geen jongerenactiviteiten.

  

    

  

Met lede ogen moesten de jongeren toezien hoe de bulldozer met het grootste gemak het gebouw met de grond gelijk maakt.

De jongeren zijn zeer teleurgesteld, maar er is geen weg meer terug. Ruim 17 jaar hebben zij zich daar vermaakt. Een hoop ellende en verdriet maar zeker ook heel veel mooie dingen die ze nooit zullen vergeten.
Vriendschap is er geboren en voor altijd gebleven. Koppeltjes hebben elkaar in Illusion ontmoet en zijn vaak koppels gebleven. Hun kroost geniet nu heden ten dage nog steeds van waar zij voor hebben gestaan en geknokt.
Duidelijk is nu dat er weer en nieuwe generatie is met veel veranderingen, een andere toekomst met een ander leven.

   

                                               Mooi was de tijd.

 

Het oude pakhuis van Gerritsens molen

Verandert in Cultureel Centrum ’t Pakhuus en valt onder stichting SSKWW:      Stichting Sociaal Cultureel Werk Wisch afd. Silvolde 

Nog even dit:

Ik vertel dit verhaal puur zoals ik het beleefd/ervaren heb.

Ik ben me er terdege van bewust dat dit verhaal heel veel kanten heeft. Het is, hoe je het bekijkt en hoe je het beleefd hebt. Het was een zeer heftige tijd.

In de tijd dat ik als vrijwilliger in Illusion heb meegedraaid heb ik veel, heel veel mensen zien gaan en komen.

Ik weet zeker dat er nog velen zijn die zo hun eigen verhaal en avontuur in Illusion hebben beleefd. Ik roep deze mensen bij deze dan ook op om, met hún avontuur en beleving, zich te melden en het met ons te delen..

Schrijf je eigen verhaal en deel het met ons zodat het nooit vergeten zal worden.

Ik weet zeker dat we nog steeds een hele hoop samen kunnen delen.

Het was een tijd met veel veranderingen. Die generatie heeft duidelijk een statement gezet. Dit moeten we koesteren en delen.

John Liebrand